Międzynarodowa Komisja Teologiczna, Pojednanie i pokuta (1982)
Paweł VI, Konstytucja Apostolska Paenitemini (1966)
Paweł VI, Umartwienie i pokuta, Audiencja Generalna (25 II 1970)
Paweł VI, Mądrość pokuty, Audiencja Generalna (17 III 1971)
Katechizm Kościoła Katolickiego 1459 (1992)
Sobór Trydencki, Dekret o usprawiedliwieniu (1547):
Dlatego należy uczyć, że pokuta chrześcijanina po upadku różni się bardzo od pokuty chrzcielnej. Zawiera ona bowiem nie tylko wyrzeczenie się grzechów i obrzydzenie ich sobie, czyli „serce skruszone i pokorne” (Ps 50, 19), lecz także ich sakramentalne wyznanie, przynajmniej przez pragnienie, a w czasie stosownym w spowiedzi oraz kapłańskie rozgrzeszenie, jak również zadośćuczynienie przez post, jałmużny, modlitwy i inne pobożne praktyki życia duchowego. Nie dotyczą one zgładzenia kary wiecznej, która jest odpuszczana przez sakrament lub przez pragnienie sakramentu, lecz kary doczesnej; kara ta – jak uczy Pismo Święte – nie zawsze cała jest darowana – jak się dzieje na chrzcie – tym, którzy okazując brak wdzięczności za otrzymaną łaskę Bożą, zasmucili Ducha Świętego (por. Ef 4, 30) i nie bali się zniszczyć świątyni Bożej (por. 1 Kor 3, 17). O tej pokucie napisano: „Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij!” (Ap 2, 5) i jeszcze: „Bo smutek, który jest z Boga, dokonuje nawrócenia ku zbawieniu, którego się (potem) nie żałuje, smutek zaś tego świata sprawia śmierć” (2 Kor 7, 10) i znów: „Nawracajcie się” (Mt 3, 2; 4, 17), „Wydajcie godny owoc nawrócenia” (Mt 3, 8; Łk 3, 8).