Aby podjąć pokutę pozasakramentalną (zadośćuczynienie) równolegle pamiętamy o sakramencie spowiedzi.
- Szczere wyznanie grzechów na spowiedzi.
- Przebaczenie winowajcom.
- Naprawienie wyrządzonych krzywd.
Podejmujący pokutę zawsze przeprasza Boga za swoje grzechy, ale nie analizuje ich, lecz wpatruje się w zbawczą ofiarę Jezusa Chrystusa. Wobec nieskończonych Chrystusowych zasług uniżamy się przed Bogiem i uznajemy swoja nędzę. Uniżenie i w miarę możności cała pokuta powinna być ukryta przed ludźmi. Zna ją tylko spowiednik.
„Uznanie mojej nędzy, otchłani mojej nicości, uwielbia Boga bardziej niż wszelka cnota” (Objawienia Zofii Nosko)
Przykłady pozasakramentalnych form pokuty (zadośćuczynienia).
Aby były owocniejsze, to warto prosić o pozwolenie spowiednika.
- Modlitwy (Mt 5,6-7)
- Posty (Mt 5,16-18; 2Kor 6,5; 11,27)
- Jałmużny (Mt 6,2-4)
- Czuwania nocne (2Kor 6,5; 11,27)
- Milczenie (Ez 3,26; Jk 3,2)
- Opłakiwanie swoich grzechów (Łk 7,38.47n)
- Pielgrzymki (2Kor 5,6; Hb 11,13)
- Inne formy pokuty dotykające ciała wolno podejmować tylko za zgodą spowiednika.
W wyborze praktyki pokutnej warto świadomie kierować się wypowiedzią św. Ambrożego „O misteriach” i podejmować tego rodzaju wyrzeczenia:
„Wyrzekłeś się szatana, jego spraw, świata, jego przepychu i rozkoszy. Twa odpowiedź została zamknięta na zawsze nie w grobie umarłych, ale w Księdze żywych.”